داستان مهاجرت قسمت 4

با سلام

اول باید تشکر کنم از دوستانی که زحمت میکشن نظر میذارند و ممنونم که ما رو دلگرم می‌کنید.

راجع به خودمم بگم که فردا امتحان تافل دارم و انشا‌الله دیگه فردا از شرش خلاص میشیم.

خوب بریم سر داستان

----------------------------------------------------------------------------------

روز قبل از پرواز همگی‌ عازم تهران شدیم. من نمیدونم به چه علّتی همهٔ پروازهای اروپا اصولا باید صبح زود باشه خلاصه یادمه ما حدود ۲-۳ ساعت خوابیدیم تا ساعت زنگ زد و همه بیدار شدیم. وقتی‌ بیدار شدم حس عجیبی‌ داشتم. احساس می‌کردم یک چیزی در درونم داره قل قل می‌کنه. ساک‌ها رو از قبل دم در آماده گذشته بودیم. شب قبلشم به آژانس زنگ زده بودیم که ماشین رزرو کنه واسه اون وقت صبح. همه آماده شدیم و لباس پوشیدیم. یک چیز مختصری خردیم. دیدیم زنگ میزنند. آژانسیه بود. همه ساک‌ها رو وردشتیم و رفتیم پایین. با مادربزرگم خداحافظی کردیم و مادربزرگم ما رو از زیر قرآن رد کرد. بالاخره همگی‌ سوار ماشین شدیم و به سمت فرودگاه مهرآباد راه افتادیم (اون موقع همه پرواز‌ها از مهرآباد انجام میشد). تو راه که بودیم اون احساس عجیب درون ما همش شدید تر میشد. من از این خیابونا و میدون‌ها قبلان خیلی‌ رد شده بودم اما انگار این دفعه همشون یک جور دیگه بودند. در کل احساس خوبی‌ بود. بالاخره رسیدیم به فرودگاه مهرآباد. ساک‌ها رو از ماشین در آوردیم و پدرم با آژانسیه حساب کرد. ۳ تا چرخ دستی‌ ور داشتیم و ساک‌ها مون رو گذاشتیم روش. وارده فرودگاه شدیم. ترمینال پرواز‌های خارجی‌ بود. بعد از انجام تشریفات لازم(چک کردن بلیط و پاسپورت و چک بدنی) به قسمت آخر رسیدیم. گشتیم و گشتیم تا بالاخره گیت مربوط به پرواز آمستردام رو پیدا کردیم( ایران به کانادا پرواز مستقیم نداره و ما باید از راه آمستردام می‌رفتیم).بلیت ها رو نشون دادیم و کارت پرواز گرفتیم. اثاثیه رو هم دادیم تو بار. حدود ۱ ساعت و خورده ای تا پرواز مونده بود. همگی‌ رو صندلی‌‌های سالن انتظار نشستیم تا گیت ما باز بشه. بعد از یک مدت بالاخره گیت ما باز شد و ما هم ساک به دست و صد البته بلیط به دست به سمت گیت راه افتادیم. بلیط رو چک کردند و دست ما دادند. از پله ها پایین اومدیم و به سمت اتبوسی که که یک مقدار دور تر وایستاده بود راه افتادیم. آفتاب هنوز نزده بود. با اینکه ۲ ساعت بیشتر نخوابیده بودم اما اصلا خوابم نمیومد.اتوبوس کم کم راه افتاد و پس از طی‌ مسافتی بالاخره به هواپیما رسیدیم. هواپیما یک Booing بود و رو بالهاش و دمش هم با سفید در پس زمینهٔ آبی نوشته شده بود KLM. کم کم از اتوبوس پیاده شدیم و به سمت هواپیما به راه افتادیم. یک خانوم بی حجاب جلوی در وایستاده بود و بلیط‌ها رو چک میکرد( هواپیمای یک کشور جزو خاک اون کشور محسوب می‌شه) . کارت پرواز رو بهش نشون دادیم و گفت خوش آمدید. وقتی‌ وارد هواپیما شدم دیدم مدرنترین هواپیمایی که به عمرم دیدم جلومه. صندلیها همه خیلی‌ راحت بود ، تلویزیون ها ردیف در راهروی کنار صندلیها نصب شده بود به طوری که حدودا برای هر ۶ نفر یک تلویزیون در نظر گرفته بودند. صندلیها، فرش کف راهرو هم چی‌ عالی‌ بود. رفتیم رو صندلیمون نشستیم. از پنجره به بیرون نگاه کردم آفتاب تازه می‌خواست بزنه. همه چی‌ خوب به نظر می رسید. بعد از یک مدت مهماندرها نحوه استفاده از ماسک و جلیقهٔ نجات رو آموزش دادند و بالاخره آلارم بستن کمربند به نمایش در اومد که حتما کمربند‌ها رو ببندید. ما هم کمربند هارو بستیم و آمادهٔ پرواز شدیم. صدای موتوره هواپیما شنیده میشد اما هنوز راه نیفتاده بودیم. کم کم هواپیما شروع به حرکت کرد و بعد از چند دور چرخیدن،سرعتش رو به تدریج بالا برد و نهایتا از رو باند بلند شد. از اون بالا به تهران نگاه کردم. ماشینهایی که مثل مورچه به نظر میرسیدند، ساختمون هایی که همش کوچیکتر می‌شدند و آدمهایی که امروز شاید با دیروز براشون هیچ فرق خاصی‌ نداشته باشه. هواپیما بالاتر و بالاتر میرفت و کم کم دیگه هیچی‌ معلوم نبود جز ابر. احساس سر خوشی‌ رو هنوز داشتم و کنجکاوی در مورد اینکه مقصد ما چه شکلی میتونه باشه.

ادامه دارد ...