امروز اومدم بگم الآن از اون موقع هایی که بر عکس تمام روز های قبلی از اینکه ایران نیستم ناراحت نیستم.
حقیقتش نتیجه انتخابات , حتی منی رو که فقط از طریق اینترنت با ایران ارتباط داشتم فوق العاده ناراحت کرد , دیگه اونایی رو که تو ایرانند نمی دونم چی کار کرده.هر روز میرم رو اینترنت که شاید خبر خوشی از ایران اومده باشه ولی خیلی وقته که غیر از اخبار ناراحت کننده خبر دیگری نرسیده.
امروز که آخرین امتحان رو دادم , از قبلش تصمیم گرفته بودم که پیاده بیام خونه . زمانی بود برای فکر کردن. فکر کردن راجع به سرنوشت کشوری که معلوم نیست داره کجا میره بیش از همه چیز آزارم میده. امیدوارم این کابوس هر چی زودتر تموم شه.
پ.ن: خیلی ها ممکنه بپرسند تو که انقدر ناراحتی چرا تو تجمع ایرانی ها در اعتراض به انتخابات شرکت نمی کنی. باید بگم که می خوام کم کم فراموشش کنم چون می دونم این اعتراضات هیچ نتیجه ای نداره و بعد چند وقت همه یادشون میره . هرچی بیشتر درگیر بشم فراموش کردنش واسم سخت تره.
