مهاجر تازه وارد به کانادا قسمت 16 + لینک اقدام برای دانشگاه ها

با سلام
راستش این چند روزه بدبخت شدیم از دست این دانشگاه ها . هر روز یک جور قرتی بازی در میارند . اون موقع که امتحان تافل دادم ، نمرم رو چک کردم دیدم دانشگاه تورنتو که سختترین دانشگاه کاناداست و حتا اکسفورد انگلیس هم همین نمره کفایت میکنه . ما هم گفتیم خوبه دیگه به نمره اعتراض نمیکنیم ، اما اخیرم مطلع شدم ۲ تا از دانشگاه هایی که واسشون اقدام کرده بودم ، گیر دادند که نمره ی رایتینگ و اسپیکینگت باید ۲ نمره بالاتر باشه . اگه میدونستم به نمرم اعتراض میکردم ولی حالا کارش نمیشه کرد. خداییش حوصله هم ندارم دوباره بشینم تافل بخونم ، نتیجه ی اخلاقی اینکه بایست رفت ایلتس خوند ،که به همه که میخواند تست بدن بگم که ایلتس خیلی راحت تر از تافل هست. حالا بماند که همه ی این دانشگاه ها گفتند که اصل کارنامه ایرانت رو بایست واسه ما بیاری. اینکه چجوری یک کارنامه رو برای ۴ تا دانشگاه به صورت اصل بفرستم معضل دیگریست که اگه تونستم حلش کنم حتما تو وبلاگ مینویسم.
راستی قبل از اینکه بریم سر داستان خواستم یک لینک رو معرفی کنم. این لینک واسه اقدام کردن واسه دانشگاه های کاناداست ( البته در مقطع لیسانس) . فقط فرقش اینه که به ما ها یک پسورد دادند که دانشگاه هامون رو انتخاب کنیم (هر انتخابی حدودا ۳۵ دلار ) ولی با این لینک میتونید شما هم یک نگاهی بهش بندازین. رو هر دانشگاهی که کلیک کنید لیست برنامه هاش میاد .
اینجا کلیک کنید
----------------------------------------------------------------------
اون روزها یادمه دوران به سختی میگذشت . باورم نمیشود از اون نگرش انقدر مثبت به این نگرش منفی رسیده بودم . احساس نا امنی هنوز در من در اوج بود . البته این احساس بد من رو چند نکته ی دیگه هم بد تر کرد. یکی اومدن ماه رمضان بود . یادمه از بچگی عاشق ماه رمضون بودم . دقیقن مثل عید روز شماری میکردم که ماه رمضون بیاد . ما چون تو شهر نسبتا کوچکی زندگی میکردیم ، پدرم سر افطار از مطب میومد خونه و همه با هم میشستیم سر سفره و سریال نگاه میکردیم . دوران خیلی خوبی بود. اما اون موقع نه تنها پدرم اصلا کانادا نبود ، بلکه دیگه خبری از وقت افطار و صدای گوش نواز اذان هم نبود . راستش خیلی عجیبه. منی که همش تا تلویزیون به اذان میرسید خاموشش میکردم الان دلم واسش تنگ شده بود. دیگه نمیتونستیم دور هم جمع شیم و سریال رو نگاه کنیم ، بلکه باید جلوی کامپیوتر کز میکردیم تا بتونیم هر قسمت رو نگاه کنیم . والا راستش شاید این مسائل واسه خیلی از دوستان داخل ایران ملموس نباشه ولی دوستان خارج نشین حتما میفهمند که من چی میگم. راستش حالا که این مساله رو گفتم ، بزارین بگم که اصلان نبود پدرم خیلی رو مساله افسردگی من تاثیر گذار بود . پدرم همیشه برای من وزنه ی روحی بود . اما اون موقع اونجا نبود و مجبور بود که ایران وایسته تا مطب رو بچرخونه. اون روز ها یادمه خونه ی که اجاره کرده بودیم ، یک خونه ی ویلایی بزرگ بود که کفش پارکت بود . باورتون میشه نبود فرش چقدر رو احساس در خانه بودن تاثیر داره؟ اگه فرش نباشه آدم احساس میکنه خونش نیست . خونه ی به اون بزرگی هم واسه این گرفته بودیم که به علت تازه وارد بودن نتونسته بودیم خونه ی مناسبتری پیدا کنیم و چون صاحب خونه میخواست بعد ما خونش رو بکوبه تونسته بودیم اجارش کنیم. خونه چون بزرگ بود ، مادرم تصمیم گرفته بود که خونه رو زیاد گرم نکنه تا قبض خونه بالا نره و در نتیجه پارکتش خیلی وقت ها سرد بود . نوچ ، تو کت من یکی نمیرفت که اونجا رو خونه حساب بیارم. البته خوش شانس بودیم که قرار دادمون کوتاه مدت بود . مساله ی دیگه که اعصابم رو خورد کرده بود این بود که تنها درسی که توش بالاترین نمره ی کلاس رو داشتم هم توش جایگاهم رو از دست داده بودم و اول یک چینیه و بعدش همون عربه شاگرد اول کلاس بودند .
تو مدرسه هم اوضاع همچنان نامناسب بودند . تلاش های من برای ورود به اکیپ اون افرادی که به نظرم جالب اومده بودند بی نتیجه بود و همشون معمولا با مسخره کردن و ناراحتی من ختم میشدند. کسی حرف من رو جدی نمیگرفت. این مساله و اینکه همش سعی میکردم وارد جمعی بشم که مدام ردم میکنند احساس فوق العاده بدی بهم میداد . هیچ وقت باورم نمیشود که بتونم روزی در این جایگاه قرار بگیرم . با هیچکسی هم نمیتونستم راجع به این مسائل حرف بزنم . تازه اگرم میزدم کسی نمیتونست کمکی بهم بکنه .احساس ضعیف بودن میکردم. دیگه هر موقع کسی کنار من میخندید فکر میکردم که دارن به من میخندند . یک بارم حتا یکی از همکلاسی هام من رو به یک دختره نشون داد و گفت این فلانیه. نمیدونم منظور بدی دشت یا نه ولی میتونم بگم به من احساس بدی داد .
یک مساله ی که قابل ذکر هست این بود که در همون روز های اول متوجه جایگاه فیسبوک در بینه بچه های اینجا شدم . به همین دلیل همون روز های اول یک اکانت فیسبوک واز کردم . یادمه سرگرمیم این بود که برم همکلاسیهام رو تو فیسبوک پیدا کنم و لیست دوستاشون رو ببینم . این کار احساس متفاوت بودن من در اون جامعه رو بیش از پیش شدت میداد . یعنی اینکه میرفتم دوستشون رو میدیدم بعد به خودم میگفتم ببین اینهارو . این ها فلان همکلاسیت رو آدم حساب میکنند ، ولی تو رو چی ؟ اصلان تو چی داری ؟ خودم رو در کف جامعه میدیدم و بقیه رو در بالا . البته ناگفته نماند که تعداد دوست های فیسبوکی من هم سفر نموند و همون روز های اول چند نفر که از برنامه ی قبل از آغاز سال باهامون بودند ، من رو اد کرده بودند. ولی این هام تفاوتی در احساس من نسبت به خودم ایجاد نمیکرد .
هر روز میرفتم مدرسه و بر میگشتم بدون اینکه دوستی پیدا کرده باشم یا با کسی حرف خاصی زده باشم . انگار رو یک جزیره دور افتاده به تنهایی زندگی میکردم ، و بقیه مردم رو از پشت شیشه نگاه میکردم ...