مهاجر تازه وارد به کانادا - قسمت 14

خوب با توجه به اینکه مقدمه رو در پست قبلی گذاشتم بی مقدمه بریم سر دستان

اون شب حالم خیلی خوب نبود ، یعنی اصلا خوب نبود. مثل همیشه رفتم تو اتاقم. با توجه به اینکه تخت هنوز نداشتم ، دشکم وسط اتاق پهن بود و اتاق نه چندان بزرگ من رو حتا کوچکتر جلوه میداد . لباس هام با وجود اینکه چند ماه از اومدنمون میگذشت هنوز تو ساک بود . مثل همیشه رفتم کتاب شیمی رو در اوردم و شروع کردم به خوندن . کامپیوتر هم جلوم روشن بود. از کامپیوتر به عنوان دیکشنری استفاده میکردم و معنایی هر کلمه رو بالاش مینوشتم. تقریبا تو هر خط ۷ الا ۸ کلمه به طور متوسط پیدا میشد كه معنیش رو نمیفهمیدم. جدا از درس خوندن ، این کار هم به سختی ی کارم اضافه میکرد. اما دیگه درس ها خیلی سنگین شده بود . تصمیم گرفتم كه دیگه معانی رو ننویسم چون خیلی وقتم رو میگرفت. همون روز پدرم از ایران زنگ زد . هنوز ۲ ماهی تا اومدنش مونده بود . پدرم راجع به اوضاع درس و مدرسه ازم پرسید.پدرم اصولا همیشه برای من یک وزنه ی روحی قوی بود و اینکه اون موقع اونجا نبود پیشم ، به افسردگیم اضافه میکرد . خلاصه به پدرم گفتم شیمی و انگلیسی نسبتا درسای سختی هستن الان واسه من، و بهش گفتم كه روز قبل معلم انگلیسی بهم چی گفته بود. پدرم بهم گفت كه این ها نمیدونند كه شما چه توانایی هایی داری. به پدرم گفتم ولی افرادی كه تو کلاس انگلیسی من هستند حد اقل ۳ الا ۴ سال کانادا بودند ا من چجوری میتونم با اینها رقابت کنم؟ و در کلاس شیمی هم من باید کلی زحمت بکشم كه معنایی درس رو بفهمم و اصولا محاله كه بتونم نمره ای در سطح افرادی بگیرم كه زبان مادریشون انگلیسیه . پدرم دوبار بهم گفت كه مطمئنم اینها چیز هایی نیستند كه نتونی از پسش بر بیای و اوضاع درست خواهد شد . بعد از صحبت با پدرم یک خورده حالم بهتر شده بود اما هنوز یک چیز هایی رو دلم مونده بود . چیز هایی كه نمیتونستم به کسی بگم . تازه اگرم میگفتم فرقی در اصل ماجرا نمیکرد. منی كه همش فکر میکردم بچه هایی كه تو مدرسه مسخره میشند تقصیر خودشونه و من اگه جای انها بودم یک درس درست حسابی به بقییه میدادم ، الان گیر کرده بودم. همین كه نمیتونستم با کسی راجع به قضایای مدرسه صحبت کنم به سختی ی دردم اضافه میکرد. نمیخواستم بقیه بدونند كه من آدم ضعیفی هستم كه حتا عرضه ی دفاع کردن از خودم رو هم ندارم . باورش یک خورده برم ساخت بود كه اوضاع اینطوری شده بود اما دیگه کاری نمیتونستم براش بکنم . مسلیه دیگه ای كه به افسردگیم اضافه میکرد ، ساده بودن بیش از حد درس ریاضی بود. اون موقع ای كه من داشتم تو کانادا مرور درس های راهنمایی و اول دبیرستان رو میکردم ، دوستانم در ایران داشتند حسابان ، جبر ، احتمالات و هندسه میخواندند. تازه درس های دیگه كه من به هیچوجه تو کانادا نداشتم مثل عربی ، دینی ، ادبیات و ... رو هم اون ها میخواندند و من نه . احساس میکردم دارم از مسیر اصلیم دور میشم . مسیری كه باید میرفتم اما الان هر لحظه داره دور و دور تر میشه. روز های بعد مدرسه به همون منوال سابقه گذشتند.
اتفاقات قبل توجه این چند روز یکی این بود كه زنگ ورزش رو چمنها نشسته بودم كه همون پسری كه قبلا گفت بودم گوشواره داشت هم پشت من نشسته بود . خواهرش اومد نزدیکش و کنارش نشست. متعاقبا چند تا دختر دیگه هم اومدند و دورش نشستند. بعد اون به بقییه گفت كه بچها نگاه کنید. بعد اسم من رو صدا زد و گفت "yes baby " كه من هم مثل همیشه همون رو تکرار کردم و بقییه خندیدند . اونجا بود كه فهمیدم كه این روش فایده نداره و باید روش جدیدی رو پیش بگیرم . از اون روز به بعد هر کی این رو بهم میگفت پوز خندی میزدم و روم رو اون ور میکردم. اتفاق دیگری كه در اون برهه ی زمانی افتاده بود این بود كه یک بار دیگه باز تو همون زنگ ورزش رفته بودیم تو زمین فوتبال آمریکایی . من دیدم چند نفر دارند یک بازی باهم میکنند به صورتی كه به سمت هم یک دیسکی رو پرتاب میکنند كه طرف باید تو هوا بگیره . ما هم دیدیم كه این بازی رو قبلا دیده بودم كه با سگ ها میکردند . گفتم بذار یک چیزی بگم كه ملت بخندند و در کل با بقییه صمیمی بشیم . گفتم بذار این بازی رو مسخره کنم . به یکی از بچها گفتم كه اینا رو نگه کن . دارند بازی ی سگ هارو بازی میکنند . نتیجه ی حرفم کاملا مخالف چیزی بود كه پیشبینی میکردم . اون یارو كه این رو بهش گفتم خندید و رفت سری به همه گفت كه بییاید ببینید این یارو اصلا این بازی رو به عمرش ندیده. همه ی کلاس میخندیدند . یک پسر مو bolond با همون حالت خنده گفت كه این یارو تازه اومده ، یک خورده بهش زمان بدین . من خیلی شکه شده بودم . فکر نمیکردم نتجیه ی حرفم این باشه و انقدر برعکس از آب درآد . و دوباره کلی خجالت کشیدم. اتفاقات دیگه ای هم كه تو همون برهه ی زمانی افتاد یک این بود كه اون یارو كه موهای فرفری داشت و قبلا گفته بودم كه اصالتا عرب بود ، این مساله و چند تا مسلیه دیگه از من رو سر ناهار واسه بقییه بچه ها تعریف کرد. من هم بهش گفتم كه تو "dumb ass " هستی (یعنی احمق هستی) اما با تلفظ اشتباه. یعنی این "b" لامصب نباید تلفظ میشد كه من کردم و دوباره کلی باعث خنده شدم. اون یارو در حین خنده بهم گفت این چیزی كه به من گفتی یعنی ماهی احمق و خیلی تلفظت وحشتناک اشتباه بوده. اتفاق دیگری هم كه افتاده بود این بود كه دوباره در زنگ ورزش ،تست ورزش داشتیم و باید میدویدیم. من عادت داشتم آخر دویدن و در خط پایان بپرم كه مثلن زودتر برسم. البته به خاطره سابقه ی قبلی ای كه داشتم اینکارم هم باعث خنده شد بود و دم خط پایان كه میرسیدم بچها همه باهم داد میزدند و میگفتند " jump jump " . کل این اتفاقات احساس بدی رو در من به وجود اورده بود. یادمه پدرم یک بار بهم گفته بود كه بدترین احساسی كه یک آدم میتونه داشته باشه احساس نا امنیه كه دقیقا احساس من تو اون موقع بود . یک مساله ی دیگه ای هم كه بود این بود كه من طبق فیلمهایی كه از دبیرستان های اینجا دیده بودم ، فکر میکردم هر دبیرستانی چند تا دختر و پسر دار كه محبوب ترین ادامهاند و همه میخواند با انها دوست باشند . من هم طبق برآیند ظاهری كه از بعضی از بچه های مدرسه کرده بودم ، چند نفر رو در اون رده قرار داد بودم . همش فکر میکردم كه این ها اصلا من رو آدم هم حساب نمیکنند و اینکه من جزوه اون دسته نبودم در خودم احساس بی لیاقتی میکردم . تو یکی از اون شب ها با پدرم راجع به اینکه احساس میکردم از بچه های ایران عقب افتادم و دارم از راهم دور میشم صحبت کردم . پدرم بهم گفت كه به فرض اگر ایران میموندی و این درس ها رم میخوندی ، به هدف و راحت نزدیکتر میشدی یا اینکه تو یک مدرسه ای درس بخونی كه نمره هاش رو همه ی دانشگاه های دنیا قبول دارند و ازش میتونی وارد هر دانشگاهی بشی؟ اگه حتا ایران میموندی و اون درس ها رم میخوندی كه از هدفت دور تر میشدی. حرف های پدرم مثل همیشه در من اثر کرد و از اینکه اون درس های ایران رو نمیخواندم کمتر احساس بدی داشتم. اون موقع یادمه بارون زیاد میومد و فصل پاییز و ریزش برگ ها بود. اتفاقات مدرسه و اینکه مخالف اون چیزی كه در رویاهام بود ، نتونسته بودم یک girlfriend خارجی پیدا کنم بیش از همیشه افسردم میکرد. به خودم میگفتم کی تو رو آدم حساب میکنه . احساس میکردم دارم تو یک اقیانوسی به تنهایی غوطه میخورم كه کیلو مترها با خشکی فاصله داره .
ادامه دارد ....